خطیب‌زاده دیپلمات ارشد ایرانی و سفیر ایران در کرواسی: تنها مانع احیای برجام آمریکا است و نه روسیه

خطیب‌زاده دیپلمات ارشد ایرانی و سفیر ایران در کرواسی: تنها مانع احیای برجام آمریکا است و نه روسیه؛ منافع ملی خط قرمز ایران است روزپلاس: سعید خطیب زاده سفیر ایران در کرواسی که پیش از این معاون و سخنگوی وزارت خارجه کشور بوده است در گفتگو با روزنامه وچرنی لیست کرواسی در پاسخ به سوال خبرنگار که «شایعاتی از اتحادیه اروپا و آمریکا می‌آید که روسیه هر کاری می‌کند تا امضای توافق هسته‌ای را خراب کند، آیا روسیه می‌تواند این توافق را خراب کند؟ اگر این درست باشد، آیا روسیه با این کارشکنی می‌خواهد مانع جایگزینی ایران در تامین جهانی گاز و نفت روسیه شود؟» پاسخ داد: منظور شما را می‌فهمم، اما می‌توانم به شما اطمینان دهم که در حال حاضر تنها مانع احیای توافق، ایالات متحده است. تا آنجا که به روابط خارجی ایران مربوط می شود، می‌خواهم تأکید کنم که ما فقط بر اساس منافع ملی خود عمل می‌کنیم. این خط قرمز مطلق ماست. همه دوستان و همتایان ما نیز آن را می‌دانند.

حاشیه از اصفهان تا مرگ فوتبال/ اگر راست است وای به حال فوتبال و اگر دروغ وای به اخلاق/ طنز تلخ همزمانی دو بازی در اتحاد و فولادشهر!

استقلالِ صدرنشین در اصفهان و در خانه ذوب آهن متوقف شد. محمد ربیعی همیشه مقابل استقلال بازی قابل قبولی نشان داده و این فصل هم که با ذوب‌آهن عالی نتیجه گرفته است. دو تیم تا قبل از شروع هفته یازدهم در رتبه‌های اول و دوم جدول بودند.

از چنین مسابقه‌ای بین دو مدعی چه انتظاری دارید؟ از دو تیم همیشه حاضر در ادوار لیگ برتر چه توقعی هست؟ از دو تیم بزرگ و ریشه‌دار و قدیمی که بیش از ۵ دهه سابقه دارند، از پرافتخارترین باشگاه‌های ما چه باید گفت؟

زشت نیست که بازی ۹۰ دقیقه درون زمین ۱-۱ مساوی شده و تمام این المان‌ها هم هست اما در فضای فوتبال ما از بعد بازی تا الان همه دنبال دعواهستند!؟ همه تیترها و خبرها در مورد درگیری جواد نکونام با تصویربردار تلویزیونی، مصاحبه و ورود سایر استقلالی‌ها و از آن طرف تحریم خبرنگاران نسبت به استقلالی‌هاست. یعنی این بازی هیچی نداشت؟

البته که در همه جای دنیا حاشیه جزئی از فوتبال است و می‌تواند روی همه تاثیر بگذارد اما درست به همین دلیل باید هر حاشیه را خیلی جدی واکاوی کرد و اجازه لطمه زدن به فوتبال را نداد. همان حلقه گمشده فوتبال ما!

اصلا چرا باید بین دو شغل حرفه‌ای که هیچ ربطی به هم ندارند، کنتاکت ایجاد شود؟ نکونام سرمربی است و تصویربردار کار خودش را می‌کند، این‌ها به هم چه‌کار دارند؟ اما قسمت بد ماجرا در پایان آن است؛ جایی که استقلالی‌ها طرف را به هواداری از تیم رقیب متهم می‌کنند و تصویربردار می‌گوید فحش ناموسی شنیده...

جواد نکونام آدم کوچکی در این فوتبال نیست. چرا باید مورد چنین اتهامی قرار گیرد؟ اگر تصویربردار راست می‌گوید که وای به حال فوتبال، و اگر دروغ می‌گوید که وای به حال اخلاق! مگر می‌شود به یک اسطوره ملی چنین راحت اتهام زد؟

و اما امثال هاشمی‌نسب یا علی سامره که به دفاع از نفر اول تیم خود به میدان آمدند؛ آن هم در روزی که یورگن کلوپ وسط دعوای ستاره تیمش و گواردیولا رقیب بزرگش آن رفتار آموزنده را کرد. چه همزمانی تلخی...

همیشه دفاع کردن از یار خودی به معنی حمله به حریف نیست. از بازیکنان بزرگ تاریخ فوتبال ایران توقع دیگری می‌رود اما حالا که به هر دلیل صلاح دیده‌اند به نفع نکونام وارد دعوا شوند، چرا باید همه چیز را رنگی کنیم؟ به چه قیمتی حاضریم همه چیز را خراب کنیم؟ دعوایی رخ داده و اخلاق در خطر است، ماجرا در اصفهان بوده و چه ربطی به پرسپولیسی‌بودنِ طرف دارد؟ تازه اتهامی که ثابت نشده!

مگر ممکن است یک حرفه‌ای به خاطر تعلقات دوران کودکی شغل و آبروی خود را زیر سوال ببرد؟ اگر فرضا چنین هم بوده چرا باید پای رقیب را وسط کشید؟ به آن‌ها چه مربوط؟ یک فرد اشتباهی کرده و باید متناسب با آن مجازات شود، چه کار به بقیه دارید؟

متاسفانه از این اتهامات تنها بوی بهانه برای فضای مجازی می‌آید که اصلا به نفع فوتبال نیست. فردا یک نفر هم در بازی پرسپولیس همین اتهام را به استقلالی‌ها می‌زند و این دور باطل تا ابد ادامه خواهد داشت. اصلا طرفدار شما خلافی کرده، شما بایدجواب بدهید؟ باور کنیم که همه چیز فوتبال رنگی نیست...

خاطرات جالب فاطمه صادقی، دختر خلخالی، از پدرش

او اولین حاکم شرع دادگاه‌های انقلاب را در خانه‌اش، پدر خشنی ندید گرچه نامهربان بود. خلخالی به روایت دخترش ساده‌زیست بود و سختگیر.

بخش‌هایی از گفت‌وگوی او با ماهنامه «اندیشه پویا» که در سال 96 انجام شده را در ادامه می‌خوانید:

* من آدمی هستم که ژن‌هایی را به ارث برده‌ام اما من بودن امروزم نتیجه کتاب‌هایی است که خوانده‌ام، تاملاتی است که داشته‌ام، تجارب تلخ و شیرینی است که در زندگی به دست آورده‌ام و دوستان و رفت‌وآمدهایی که داشته‌ام. من فقط می‌توانم بگویم اگر نمره چشم من بالاست قطعاً ژنتیک است. در خانواده من، مثل پدرم، چشم‌های همه‌مان ضعیف است ولی اینکه من اینطور عقیده دارم و فلان موضع‌گیری را دارم ژنتیک و ارثی نیست.

* به دو دلیل درباره پدرم صحبت نکردم. اول اینکه خیلی از حرف‌هایی را که من بخواهم درباره پدرم بگویم شما و دیگران شاید نتوانید منتشر کنید. دلیل دوم هم اینکه خیلی وقت‌ها فضایی برای گفتن پیدا نکردم. همیشه یک فضای دوقطبی وجود داشته و من خیلی تمایلی نداشتم که در این فضای دوقطبی و توی یک جو سیاست‌زده درباره پدرم صحبت کنم. همیشه از من درباره کارهای سیاسی پدرم سؤال شده. اینکه مثلاً چرا فلانی را کشت. بیشتر هم هویدا مد نظر است. یا اینکه چرا در کردستان فلان کار را کرد. واقعیت این است که من به عنوان یک آدم عادی خیلی وقت‌ها باید بروم بخوانم که در کردستان چه خبر بوده و چه اتفاقاتی افتاده است تا بتوانم مطلع شوم و درست داوری کنم.

* بچه‌های آدم‌های سیاسی باید بدانند که آن آدم کارهایی کرده که اصلاً آن‌ها در جریانش نبودند. یک سری عقایدی داشته که به آن‌ها نگفته. مثلاً من خیلی از وقایعی را که در جریان انقلاب اتفاق افتاده چون بچه بودم از نزدیک تجربه نکردم. من بچه بودم و حالا باید بروم و ببینم در کردستان چه اتفاقی افتاده یا ماجرای هویدا و اعدام‌ها چه بوده. وقتی نمی‌دانم، اصلاً صلاحیت ابراز نظر درباره آن قضایا را ندارم.

* وقتی که من سکوت می‌کنم یا می‌گویم نمی‌دانم، آدم‌ها فکر می‌کنند که می‌خواهم لج‌بازی کنم. اما واقعیت این است که من خیلی علاقه‌ای نداشتم که درباره وقایع کردستان بخوانم با اینکه می‌دانم آن مقطع هم خیلی مهم است. ممکن است یک روز این کار را بکنم و ببینم اتفاقات کردستان چه بوده و نقش پدر من چه بوده.

* من دغدغه‌های خودم را دارم. الزامی ندارم چیزی که برای پدر من جالب بوده برای من هم جالب باشد. من دوست دارم کارهای دیگری انجام دهم اما متاسفانه خیلی وقت‌ها سایه سنگین پدر به من تحمیل می‌شود. او نیست که تحمیل می‌کند، اتفاقاً جامعه است که دارد این سایه را به من تحمیل می‌کند.

مدرسه که می‌رفتم تقریباً همه معلم‌های من می‌دانستند که پدر من کیست. این خیلی اذیت می‌کرد. تک‌وتوک می‌آمدند و سفارش دوست و آشنایی را برای کاری می‌کردند که من به پدرم بگویم. این‌جور وقت‌ها من در موضع بدی قرار می‌گرفتم. معلمم را دوست داشتم اما نمی‌توانستم به بابا سفارش بکنم. اگر هم سفارش می‌کردم بابا اهل انجام دادنش نبود. این مساله اذیتم می‌کرد و برای همین خودم تا می‌توانستم پنهان می‌کردم که پدرم کیست. تا جایی که می‌شد انکار می‌کردم برای اینکه دلم می‌خواست خودم باشم.

* [تا حالا پیش آمده که کسی جلوی تو درباره پدرت تند حرف بزند؟] خیلی زیاد.. بارها اتفاق افتاده. آنقدر این اتفاق افتاده که دیگر شنیدنش تغییری در من ایجاد نمی‌کند. فقط بعداً حرف‌هایی را که می‌شنوم یادداشت می‌کنم تا یادم بماند و برای اعضای خانواده تعریف کنم.

* پدر من همیشه اصرار داشت که چهره سیاسی‌اش - چه مثبت و چه منفی - به خودش مربوط است. در تمام زندگی سیاسی‌اش می‌گفت حق ندارید از قبل من استفاده کنید. یکی از دلایلی که هیچ کدام از برادران من تمایل نداشتند وارد کارهای سیاسی شوند همین مرز قاطعی بود که بابا کشید. می‌گفت اگر می‌خواهید فعالیت سیاسی بکنید، اشکالی ندارد اما نه زیر تابلوی من. در نتیجه انگار در ما این باور درونی شد که تو خودت هستی. به خاطر همین هم من هیچ وقت احساس نکردم که باید از بابا دفاع کنم.

تصویر بیرونی از پدر من یک تصویر خیلی خشن است. من به عنوان دختر اصلاً چنین تصویری را در خانه از پدرم ندارم. یکی از معماهای من همین بود که مطلقاً چهره‌ای را که در عالم سیاست و بیرون از خانه از او تصویر شده بود ندیدیم

* آدم‌ها حق دارند درباره شخصیت‌های سیاسی قضاوت کنند و برای همین من هرچه بشنوم برایم عجیب نیست. اما یکی از مواردی که یادم مانده و خیلی هم غیرمنصفانه بود مقاله‌ای بود که از محمد قائد خواندم که جایی در نوشته‌ای به پدر من نسبت دزدی داده بود. بابای من دستور قتل هویدا را داده، کردستان رفته و همه این‌ها بوده، ولی دزدی نکرده. فکر می‌کنم وضعیت مالی ما فرزندان آقای خلخالی این را نشان می‌دهد که او دزد نبود. هیچ مال مخفی‌ای هم جایی نداشت مگر اینکه ما بی‌خبر مانده باشیم. آن نوشته را وقتی خواندم خیلی بهم برخورد. جوری بود که برای اولین بار واقعاً دلم می‌خواست آقای قائد را ببینم و بگویم من خیلی نوشته‌های شما را دوست دارم و همه را می‌خوانم. هر حرف سیاسی که درباره پدر من زده‌ای به خودش مربوط است ولی این اتهام را از کجا آورده‌ای؟

* خیلی وقت‌ها توی تاکسی تا تقی به توقی می‌خورد، نام آقای خلخالی وسط می‌افتد. این‌جور وقت‌ها من هم گوش‌هایم تیز می‌شود تا ببینم ملت چه می‌گویند. یک بار در تاکسی تهران به کرج یکی از این آدم‌های حرصی نشسته بود و شروع کرد به فحش‌های بد دادن به بابای من. بعد هم گفت فلانی را یک بار در یکی از شهرهای جنوب فرانسه با دو گونی طلا گرفتند و زنش هم همراهش بود. آن لحظات به من سخت می‌گذشت اما از تصور اینکه مادرم یک گونی طلا دستش بوده خنده‌ام گرفته بود.

* من رابطه خیلی نزدیکی با پدرم داشتم. رابطه‌ای که عینی هم نبود و اتفاقاً زمان‌های خیلی زیادی از هم دور بودیم. قبل از انقلاب که من بچه بودم او اغلب نبود. بعد از انقلاب هم همینطور. تقریباً کمتر از هر آدم دیگری در زندگی‌ام او را دیده‌ام. اما رابطه من با او درونی بود. همیشه آدم مهمی برایم بود و تا آنجایی که اجازه داشتم او را زیر نظر داشتم.

* پس از ردصلاحیتش و آغاز ایام انزوا، رفت قم و تقریباً هفته‌ای یا دو هفته‌ای یک بار همدیگر را می‌دیدیم. کاملاً خودش را منزوی کرد. از سیاست خیلی سرخورده شده بود و رفت که رفت. در همین ایام انزوا به لحاظ روحی به هم نزدیک‌تر شده بودیم اما به لحاظ فیزیکی مسافت زیاد بود.

* [انتقادها از فعالیت‌های سیاسی پدر] موضوع اصلی همیشه همین بود. البته مسائل تربیتی و اختلافات ایدئولوژیک و این‌ها هم بود اما عمدتاً مسائل سیاسی بود. جو خانه ما همیشه انتقادی بود. آن قدرها خصومت‌بار و ستیزه‌جویانه نبود، اگرچه گاهی وقت‌ها که من بودم خصومت‌بار هم می‌شد.

* یکی از این وقت‌های ستیزه‌جویی شب انتخابات دوم خرداد ۷۶ بود که من دانشجو بودم و رادیکال‌تر از امروز. تقریباً در هیچ انتخاباتی شرکت نکرده بودم. فضای خانه ما این بود که باید به خاتمی رأی داد. پدر من هم خیلی طرفدار خاتمی بود. آن شب تصادفاً همه دور هم جمع بودیم که صحبت از انتخابات شد. من گفتم رأی نمی‌دهم و دلایل خودم را برای رأی ندادن داشتم. خیلی هم تند بودم. مهمانی تمام شد و پدرم هم شب به قم رفت. صبح فردا من هنوز خواب بودم که تلفن کرد. تعجب کردم چون بابا خیلی کم تلفن می‌کرد مگر کار خیلی واجبی داشت. گفت من به عنوان پدر از تو خواهش می‌کنم به خاتمی رأی بدهی. واقعاً قصد رأی دادن نداشتم اما گفتم چشم فقط برای برآورده کردن خواهش شما می‌روم. رأی دادم و پشیمان هم نشدم. اما خب دیگر رأی ندادم تا سال ۸۸ که دوباره رأی دادم.

* تصویر بیرونی از پدر من یک تصویر خیلی خشن است. من به عنوان دختر اصلاً چنین تصویری را در خانه از پدرم ندارم. یکی از معماهای من همین بود که مطلقاً چهره‌ای را که در عالم سیاست و بیرون از خانه از او تصویر شده بود ندیدیم.

* پدرم به هیچ وجه آدم مهربانی نبود. به شدت سختگیر بود اما من از پدرم کتک نخوردم. در خانواده تنبیه بدنی اصلاً نداشتیم. ولی من همیشه وقتی می‌خواستم کارنامه‌ام را به بابا نشان دهم شب تا صبح خوابم نمی‌برد. هیچ اهل مماشات نبود. من همیشه باید سختکوش می‌بودم و کار می‌کردم و لیاقتم را نشان می‌دادم. وقتی هم لیاقتم را نشان می‌دادم می‌گفت وظیفه‌ات بوده.

* عرصه ایدئولوژیک سال ۵۷ از پدرم تصویری ساخته بود که برای من ناآشنا بود. فضای آن زمان، فضایی کاملاً ایدئولوژیک بود. من اصلاً نمی‌خواهم بگویم که پدرم آدم مهربانی بود. اصلاً از این خبرها نبود اما آن فضای ایدئولوژیک قاطعیت انقلابی می‌طلبید؛ و کسی که در جای آقای خلخالی می‌نشست گویی باید به آن قاطعیت انقلابی پاسخ می‌داد. او خودش را انقلابی تعریف می‌کرد و معتقد بود که برای انقلاب باید یکسری بدنامی‌ها را بپذیرد. وقتی به او می‌گفتیم که تو چه‌کاره هستی و چرا دیگران نه؟ همیشه می‌گفت ما انقلاب کردیم و باید پای آن بایستیم. این حرفش همیشه توی گوش من است. می‌خواهم بگویم شخصیت او به آن وضعیت گره خورده بود.

* اصلاً قصد دفاع ندارم. به نظر خودم دارم توصیف می‌کنم. طبیعتاً در آن وضعیت همه می‌خواستند چهره‌ای انقلابی از خود نشان دهند که دشمن بترسد. من اینطور می‌بینم. ببین! پدرم توی خانه هم یک جورهایی انقلابی بود. یعنی ما حق نداشتیم دو دست لباس اضافه داشته باشیم. تا آخر زندگی همین بود. بارها اتفاق افتاد که کفش‌های اضافه ما را برداشت و داد به نیازمند. خیلی وقت‌ها عصبانی می‌شدم که شما چه حقی دارید که اموال من را می‌بخشید. این اواخر گاهی اعتراض می‌کردم که همه جا را فساد اقتصادی گرفته آن وقت شما نگران همین یک جفت کفش من هستی؟ ما حق نداشتیم چیز زیادی بخواهیم. حق نداشتیم مدرسه خوب برویم. این ویژگی پدرم برای من هم دوست‌داشتنی است. یکی از چیزهایی که واقعاً من را آزار می‌دهد این است که اگر چیز خوبی قرار بود از اخلاق انقلابی بماند همین ساده‌زیستی بود که نماند.

* می‌توانم حدس بزنم که پدرم این اواخر نسبت به گذشته بازخوانی‌هایی داشت. نسبت به بازرگان همیشه احترام می‌گذاشت اما درباره بازخوانی انتقادی گذشته تمایلی به حرف زدن نداشت. معلوم بود که زاویه پیدا کرده اما پشیمان هم نبود.

* پدرم مجموعه‌ای از بیماری‌ها را داشت. هم پارکینسون داشت و هم آلزایمر و هم مشکل قلبی. روی رختخواب رفت.